Er stond een hartje op mijn t-shirt.

Ontelbare zinnen heb ik gevormd, in mijn hoofd, toen het vlakke Vlaamse land aan mij voorbijschoof door de vergeelde raampjes van boemeltreinen. Over regenbuien en zonsondergangen, over professoren, danspartners en wortelpuree. Ik had welgevormde constructies klaar, poëtische beschrijvingen en boutades. Maar er is te veel gebeurd en mijn hoofd heeft te weinig tijd gekregen om de details op te slaan. Ik die mijn helgroene rokje uitwring voor de neus van mijn geliefde. Hij die richting Dour vertrekt met enkel een tent en een fles. Uren treinreizen. De Gentse Feesten die langzaamaan dichterbij kwamen en er nu al zijn, of half.

De regen, steeds weer de regen, en ik die mijn mama bel omdat het wassalon in de straat met vakantie is. We drinken een Rodenbach in Cafe Folklore en krijgen er krokamandels bij, geroosterde erwtjes met zout en een verhaal. Zij neemt mijn was mee en vertrekt. Wij maken spaghetti in een grote pot en praten over de liefde tot het hoofd van onze toehoorder overloopt. Welkom in de Meelstraat zeg ik, en ik eet nog een koekje. Welkom in mijn wereld ik ben blij dat je er bent en dat ik af en toe mee mag naar die van jou.

Ik denk aan mijn hotelmanager, mijn blote voeten en de regen, alweer, die met hele bakken neerviel op de Brusselse straatstenen. Hij bood mij zijn arm en zijn overweldigende vocabulaire aan en wij speculeerden over de toekomst. Kom in Brussel wonen. De Europese Unie zit niet in Gent. Maar hij liet me toch weer gaan, na de obligate espresso en dito goede raad.

Dans met mij. Ik kon de stappen niet maar ik deed het toch. De meisjes droegen zwierige jurkjes en de oude mannen bretellen en ik durfde niet veel zeggen. Gent Jazz. Maaike Cafmeyer met bolle buik, Caroline en Freya, Annelies Rutten en zowaar de woordvoerder van de Gentse politie. Het is hier echt BV-land riep ik uit en we dronken goedkopere binnengesmokkelde pintjes. Ik kwam vrienden van lang geleden tegen. Ik moest bijna huilen bij Yellow Brick Road. Die spiegeltent op de eerste avond van de Gentse Feesten. Ik was slechtgezind en het regende en toen zongen ze over een goudvis en ik vond het mooi. Ik zei iets over muziek. Ik deed mijn best.

(envoi:)

Wij kijken samen naar de toekomst en zien niets. En wij vragen ons af hoe het zal zijn, daar verder, waar het nu nog duister is en een tipje van de sluier de slechtste metafoor. Alles op zijn tijd, zegt hij, en ik verdenk hem ervan meer te weten.

Read Full Post »

Roze sluierwolken

Van het front geen nieuws. Ik vul mijn dagen met eenvoudige administratieve taken en onderhoudende babbels over Thaïs voedsel, voor de eerste keer sneeuw zien en het vrijwillig dragen van een hoofddoek. ’s Avonds geniet ik van de zich gestaag ontwikkelende haute cuisine kunsten van mijn geliefde. Ik geniet van een zoele avondzon, nip van een drankje op een klein terrasje in de buurt en merk op dat ik het amper besef. Het is zomer! Mijn metgezel glimlacht zoals alleen hij dat kan en we wandelen een blokje om. We beloven elkaar te leren kennen.

Mijn geliefde en ik zien AA Gent verliezen tegen Twente maar ik let meer op de voetbaltruitjes, de okerkleurige Shlomi Arbeitman en de zonsondergang gevuld met roze sluierwolken, kerktoren op de achtergrond. Als dat geen ideale avond in de Vlaanders is. En dan gaan we frieten halen bij de Frinees! En kussen in de deuropening. Wuiven. Naar huis fietsen en merken dat je nog steeds geen trui nodig hebt. De afwas blijft staan. Ik val in slaap midden in een conversatie.

Vanavond gaan we dansen ook al kan ik dat niet goed.

Read Full Post »

’s Nachts.

Het is een gat in de ochtend en morgen moet ik vroeg op, wat zeg ik, over luttele uren moet ik op. Dan moet ik mij in sneltempo douchen, chocoladekoeken kopen in de Turkse bakkerij, mij ergeren aan het feit dat in de zomervakantie de Metro slechts op dinsdag en vrijdag verschijnt, en sporen naar de werkplek. Aldaar zal ik vooral rond 15u mijn oogleden voelen trillen maar dan aan de uiterst schattige Thaise homo/persoonlijke helpdesk/buurman vragen om een eenvoudig taakje. Ik zal vragen hoe het weer is in Thailand en of zijn vriend goed gezind was dit weekend. Of hij kleren heeft gekocht in de solden en of hij me de nietjesmachine even wil doorgeven.

Mijn gedachten zullen afdwalen, ongetwijfeld, dat doen ze altijd. Ik zal moeite hebben om mijn verhalen te ontwarren. Ik zal niet meer weten wat ik tegen wie zei en hoe ik me voelde. Ik zal tot de conclusie komen dat liefde, hoe complex en lastig ook, eigenlijk eenvoudig is. Ik zal jou bellen en je vertellen dat ik verder wil gaan, dat ik het goed wil doen, dat ik je hand in mijn haar en mijn oor op jouw hart weer wil voelen zoals die eerste keer. En je zal zeggen maar loetje toch.

Ik zal proberen mijn nagels niet meer af te bijten.

(Ik zal me neerleggen bij het feit dat sommige muren niet te slopen zijn, en sommige slechte gewoontes niet te veranderen.)

Read Full Post »